Bohater „Pomroków” zdecydowanie żyje w stronę życia. Jako dorożkarz i dziennikarz-amator spotyka się z ludźmi i wiele od nich uczy. Zyskuje szeroki ogląd rozmaitych doświadczeń, chłonie je, poznaje różne aspekty życia, ale przede wszystkim analizuje własne (...). W związku z brakiem jakichkolwiek osiągnięć ku przyszłej sławie czy choćby pamięci, postanawia założyć pamiętnik, a raczej zapamiętnik, którego fragmentami będzie się dzielił z czytelnikami (...). Kolejny raz Jarosław Borszewicz udowodnił, że potrafił patrzeć i widzieć, słuchać i słyszeć. W dodatku znów dowiódł, że znakomicie operował językiem, wyłapywał niuanse (np. semantyczne) i cudownie je wykorzystywał do tworzenia zwrotów, które – jestem przekonana – na trwałe wejdą do współczesnej polszczyzny.

Więcej:
http://dajprzeczytac.blogspot.com/2016/10/pomroki-jarosaw-borszewicz.html

Autor:

Kinga M

 

* * *

Trzeba błysku geniusza, by po „Mrokach” targnąć się na „Pomroki”. I po raz drugi osiągnąć nieosiągalne! Wyrazy podziwu.

Autor:

Urszula Sipińska

 

* * *