Andrzej Łuczeńczyk urodził się 10 stycznia 1946 roku (właśc. 10 grudnia 1945 roku) w Ludwinie, koło Łęcznej (pod Lublinem). Był synem Bronisława Młynarczyka i Walentyny z d. Łuczeńczyk.

W latach 1952–1958 ukończył sześć klas Szkoły Podstawowej w Ludwinie, zaś klasę siódmą w roku szkolnym 1959/60 w Bytowie, w woj. koszalińskim. W latach 1960–1962 uczęszczał do LO im. S. Staszica w Lublinie, a maturę uzyskał w styczniu w 1978 r. w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Lublinie. W roku 1979 zamieszkał w Wieluniu i ożenił się z Katarzyną Szczepańską, wkrótce został ojcem Pauliny, Weroniki i Alberta. Pracował w tym czasie w cementowni. Jednak w 1984 roku powrócił do Ludwina, gdzie przejął obowiązki w rodzinnym gospodarstwie rolnym. Dodatkowo w okresach grzewczych wykonywał obowiązki palacza w miejscowym Gminnym Ośrodku Zdrowia.
W 1969 roku zadebiutował trzema wierszami w miesięczniku „Radar” i opowiadaniem Więzienie w czasopiśmie „Kamena”. Należał do Korespondencyjnego Klubu Młodych Pisarzy. Za życia autora ukazały się 32 publikacje – 4 książki, 25 tekstów w prasie i 3 w wydawnictwach zbiorowych. Najważniejsze z nich to powiadania: Dereś (1970), Pociągi powrotne (1970), Łyżka (1970), Piłkarze (1970), Przez puste ulice (1976), Słońce (1976), Jasne pokoje (1977), Wilk (1983) – tłumaczony na język niemiecki i słowacki, Gra w szachy (1983), mikropowieść Gwiezdny książę (1984), opowiadania Kiedy otwierają się drzwi (1985), Dzieci areny (1988), mikropowieść Wyzwanie (1990).
W 1985 roku Łuczeńczyk został członkiem Związku Literatów Polskich. W 1986 roku otrzymał szereg nagród za swoją twórczość (Nagroda im. Edwarda Stachury, Nagroda Literacka im. Stanisława Piętaka, Nagroda im. Bolesława Prusa, Premia Wieczystej Fundacji im. Zofii i Jana Karola Wendów), w kolejnym roku – nagrodę Funduszu Literatury i nagrodę społeczno-kulturalną Wojewody Lubelskiego.

Zmarł w swojej rodzinnej miejscowości 12 sierpnia 1991 roku.