Autor tego zbiorku, będącego wyimkiem z fragmentarycznej cząstki ułamkowego wyciągu wybiórczej próbki jego dorobku, pobranego z jednego tylko działu twórczości, czyli z poniektórych etapów karykatury – jest autorem paru innych rzeczy, być może kiedyś mogących posłużyć do skompletowania dalszych antologii. Tymczasem garść rysunków, nazywanych uczenie publigrafiką, drukowaną głównie w „Polityce” oraz w „Szpilkach” i „Kulisach”, niechaj posłuży jako swoista ilustracja lat narastającej propagandy sukcesu, nazwanej tak o tyle słusznie, że w istocie sukcesy satyry w owej erze nadają się do szerokiego propagowania; sukcesy kadrowe, formalne, ilościowe i jakościowe, co nie oznacza bynajmniej – nigdy nie oznaczało – zwycięstwa myśli Stańczyka nad koncepcjami monarchy. Niemniej warto, bodaj na przykładzie jednego z licznych publigrafików lat 1970–80, czyli Kobylińskiego, poznać bodaj kawałek odwrotnej strony pilnie pucowanego medalu oficjalnego.
Szymon Kobyliński
