Niezwykłe, choć prawdziwe, przygody kapitana Korkorana

Alfred Assollant (1827–1886), były profesor historii, wstąpił na drogą pisarską po podróży do Stanów Zjedno­czonych, z której materiały posłużyły mu do artykułów w prasie i pierwszego zbiorku nowel. Porzuciwszy cał­kowicie pracą na uniwersytecie, oddaje się działalności literacko-dziennikarskiej, i to na dość szeroką skałę: współpracuje z wieloma pismami, drukuje broszury oko­licznościowe, a nawet prace naukowe z zakresu historii. Wśród pokaźnej liczby jego książek największą popular­ność zdobyły sobie powieści przygodowe, do których właśnie należą napisane w roku 1867 Przygody kapitana Korkorana.

Przy lekturze tej ciekawej i zabawnej książki nasunąć się może pytanie: czy to opowieść prawdziwa, jak mówi tytuł, czy też bajka? Albo lepiej jeszcze: gdzie kończy się bajka, a zaczyna historia?

Tak, historia, bo fantastyczne i zgoła nieprawdopo­dobne perypetie dzielnego bretońskiego kapitana mają za tło autentyczne wydarzenia, i to wydarzenia nie byle jakiej wagi. Powstanie, które wybuchło 10 maja 1857 roku w Miracie, mimo że stłumione przez lorda Campbella po śmierci najwybitniejszego z przywódców hinduskich, Tantii Topi – miało poważny wpływ na dalszy bieg historii

Indii. Przyniosło między innymi zniesienie angielskiej Kom­panii Wschodnio-Indyjskiej, rządzącej dotąd w Indiach, dało Indiom wiele praw i przywilejów.

Nic dziwnego, że tak burzliwy okres historyczny sku­sił wyobraźnią pisarza. Jego bohaterowie, zwłaszcza książę Holkar, piękna księżniczka Sita, bramin Sugriwa – doskonale pasują do tej epoki.

W takich to czasach działał i stawiał czoło wrogom mężny kapitan Korkoran i jego wierna tygrysica Luiza…