Karol Wędziagolski urodził się w roku 1886 niedaleko Wilna, w rodzinnym majątku Jaworów, w starej rodzinie szlacheckiej. Zmarł w Brazylii w 1974 roku. Jego życiorys jest wyjątkowy i jednocześnie typowy. Był w Rosji rewolucjonistą z przekonania, by potem zostać kontrrewolucjonistą, bo życie pokazało mu prawdziwe oblicze bolszewizmu. Przyjaźnił się z Borysem Sawinkowem. Znał Kiereńskiego i Trockiego, Milukowa, Korniłowa, Wrangla i Denikina. Później został zaufanym człowiekiem Piłsudskiego, spotykał się w Paryżu z Dmowskim. Wydarzenia na scenie politycznej ówczesnej Europy obserwował z bliska. Relacjonował je z pozycji zwykłego człowieka, który nie wszystko umie wytłumaczyć, ale na pewno każdą sprawę głęboko przeżywa.
Józef Mackiewicz umieszczał Pamiętniki na półce klasycznych, najlepszych pozycji historycznej literatury światowej. Mają one wartość nieprzemijającą, sięgającą daleko poza krąg spraw polskich. Dzieje się tak dlatego, że na ich treść składa się relacja uczestnika wydarzeń, nie ma w nich miejsca na fikcję literacką.
W roku 1972 książka otrzymała nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. W roku następnym – najważniejsze wyróżnienie emigracyjne, czyli nagrodę „Wiadomości” londyńskich, nagrodę Fundacji Alfreda Jurzykowskiego, a w 1974 roku – nagrodę Fundacji imienia Kościelskich.
O Karolu Wędziagolskim na portalu: Przystanek Historia
Recenzje
Recenzja na blogu: Filety z Izydora
Recenzja na blogu: Notatnik Kaye
Robert Grzybowski o książce na blogu: historia i ja
Rekomendacja Krzysztofa Lubczyńskiego na portalu: Pisarze
