Reportaże zebrane w Polskich Gniazdach Rodzinnych w latach 1982–2003 drukowane były w nowojorskim „Nowym Dzienniku”, w tygodniku „Ład”, w „Spotkaniach z Zabytkami”, w „Rzeczpospolitej”. W tym czasie z własnej inicjatywy odwiedziłem dziesiątki domów, przede wszystkim wielkich artystów i kolekcjonerów, ale także anonimowych, z pozoru szarych osób. Poznałem cudownych ludzi, takich jak chociażby Monika Żeromska, Karol Estreicher, Zbigniew Mehoffer, Franciszek Starowieyski. Moi koledzy marnowali życie na pisanie o Partii lub związkach zawodowych, a ja odbywałem wspaniałą edukację humanistyczną.
Nie włamywałem się do tych domów, nie plądrowałem ich. Przeciwnie, zapraszany byłem jako przyjaciel. Dlatego opisuję „sensacje”, raczej nietypowe dla naszych czasów. Przedmioty są dla mnie tak samo ważne jak ludzie. Wspominam na przykład koc, w który zawinięta była „Dama z łasiczką” Leonarda da Vinci. Uwieczniłem także kredens, który w tym samym domu służy aż szóstemu pokoleniu rodziny, co jest chyba rekordem Polski.
Do opowieści o Kossakach, Tetmajerach, Zanussich dodałem teksty o Aleksandrze Gudzowatym i Ryszardzie Krauzem. Może ktoś uzna to za prowokację, ale to właśnie bogacze tacy jak oni mogą dziś sobie pozwolić na rozwijanie najlepszych tradycji inteligenckich rodów.
Budzi to wielki optymizm!
