W latach międzywojennych studiował filologię angielską i klasyczną na Uniwersytecie Warszawskim. Jego debiutem była poetycko-satyryczna powieść Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców opublikowana w 1929 r. Związany był z grupą „Kwadryga”. Współpracował z pismem satyrycznym „Cyrulik Warszawski”. W 1930 r. ożenił się z Natalią Awałow, adresatką jego wierszy miłosnych. W latach 1931–1933 pracował w polskim konsulacie w Berlinie. Po 1936 r. związał się z prawicowym pismem „Prosto z mostu”. Walczył w kampanii wrześniowej, dostał się do niewoli i do końca wojny był internowany w obozie dla jeńców w Altengrabow. Po wyzwoleniu przebywał we Francji, Belgii i Włoszech. W 1946 r. wrócił do kraju i osiadł początkowo w Krakowie. Współpracował m. in. z czasopismem „Przekrój” (gdzie ukazywały się jego satyryczne miniscenki teatralne Zielona Gęś oraz Listy z fiołkiem), a także z kabaretem Siedem Kotów. Po krótkim pobycie w Szczecinie przeniósł się do Warszawy. W 1950 r., krytykowany przez ówczesne władze, odsunął się od życia w stolicy i zamieszkał w mazurskiej leśniczówce Pranie. Tam powstały jego najsłynniejsze poematy Niobe, Wit Stwosz.