Studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Lwowskiego. Współpracował z prasą społeczno-literacką, m.in. z „Dziennikiem Literackim”, „Przeglądem Powszechnym”, „Gwiazdką Cieszyńską”. Był redaktorem „Gazety Lwowskiej”, którą zreformował i rozbudował, oraz „Dzwonka”. Przez kilka lat pełnił funkcję sekretarza naukowego Fundacji im. Ossolińskich, był wiceprezesem Towarzystwa Historycznego, prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, członkiem Akademii Umiejętności. Zajmował się także sprawami społeczno-politycznymi, pełniąc funkcję posła do wiedeńskiej Rady Państwa, następnie członka Izby Panów.
Pisał powieści obyczajowe (m.in. Ze światem, Czarne godziny), historyczne (m.in. Pierwsi Galicjanie, Oko proroka, Skarb watażki, Madonna Busowiska), a także artykuły, opowiadania historyczne oraz opracowania poświęcone sztuce, prawom i obyczajom, (m.in. Życie polskie w dawnych wiekach). Był prekursorem badań nad historią Lwowa oraz ochrony i konserwacji jego zabytków, propagował tworzenie muzeów.

Artykuł dr Łucji Charewiczowej w Kurierze Literacko-Naukowym, 23.05.1938, nr 21

Relacja z nadania Władysławowi Łozińskiemu tutułu doktora filozofii honoris causa na Uniwersytecie Lwowskim Tygodnik Illustrowany nr 15, 14.04.1900