Wierzbicki Piotr
Piotr Wierzbicki, ur. 1935 r. w Warszawie, ukończył polonistykę na UW. Debiutował w piśmie „Współczesność” (felietony muzyczne i eseje o poezji XX wieku). Przez dziesięć lat był nauczycielem polskiego. Karierę stałego felietonisty rozpoczął w tygodniku „Literatura”, a kontynuował w „Tygodniku Powszechnym”. Burzliwe czasy późnych lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych popchnęły go ku satyrze politycznej i publicystyce. Polemizuje z przeciwnikami i – równie ostro – z przyjaciółmi. W stanie wojennym internowany. Pasjonuje go zjawisko kłamstwa. Postuluje, aby nakaz moralny „Nie kłam!” uzupełnić równie ważnym przykazaniem „Nie daj się okłamać!”. Manipulacja, wyrafinowana postać kłamstwa, stanowi nadal centralny przedmiot jego pisarstwa, gdy jako redaktor „Gazety Polskiej” wojuje na dwa fronty z policją politycznej poprawności i żandarmerią narodowo-katolicką. Po zamachu na „Gazetę Polską” wycofuje się z udziału w życiu publicznym.
Nieprzerwanie, od pierwocin ze „Współczesności” po ostatnie felietony w „Gazecie Wyborczej”, kultywuje swe pasje muzyczne.
Ważniejsze książki: Entuzjasta w szkole (1977), Cyrk (1979), Myśli staroświeckiego Polaka (1985), Struktura kłamstwa (1986), Życie z muzyką (1993), Upiorki (1995), Podręcznik Europejczyka (1997), Traktat o gnidach i cd. (1998), Chopin. Portret muzyczny (1999), Mikrokosmos (2002).