Jerzy Zaruba, jeden z najbardziej znanych między- i powojennych rysowników, a zwłaszcza karykaturzystów, urodził się 1891 roku w Radomiu. Ojciec – Bernard Zaruba – według rodzinnych przekazów był dyrygentem w jednej z carskich orkiestr, matka – Bronisława – miała silnie pielęgnować polskie tradycje patriotyczne. Lata szkolne spędził Jerzy Zaruba w Kijowie, a po zdaniu matury przeniósł się w 1910 roku do Warszawy i rozpoczął naukę w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie – pod kierunkiem znanego malarza Stanisława Lentza. W 1913 roku wyjechał na dalsze studia do Paryża, a po wybuchu wojny przedostał się do rodziny na Ukrainę, skąd powrócił do Warszawy w roku 1919. Związany był ze znanymi pismami satyrycznymi, jak Marchołt, Sowizdrzał, Wróble na dachu, Szarża, Cyrulik Warszawski (gdzie był kierownikiem artystycznym). Publikował też w Wiadomościach Literackich. Prowadził aktywne życie towarzyskie – bywał i zapraszał. Okupację spędził w Warszawie, po wojnie zaś związał się ze Szpilkami i z Przekrojem.
Był bardzo cenionym ilustratorem książek (między innymi Wiecha), zajmował się scenografią, projektował kukiełki do szopek politycznych. Mieszkał w Aninie, prowadził dom otwarty, w którym kwitło życie towarzyskie, przyjaźnił się między innymi z Tuwimem i Gałczyńskim. Znany był z błyskotliwego dowcipu. Zmarł w 1971 roku.
Poza ogromną liczbą prac graficznych pozostawił po sobie dwie książki: Z pamiętników bywalca (Iskry 1958) i Patrząc na Warszawę („Sztuka” 1959).